Θεοφάνεια (Μονόλογος)
(Σκέψεις) #23
Θάνατος...πάντοτε παρόν, εκτός από τη στιγμή της παρουσίας του
*
Τη ντροπή, την ευτέλεια τις βαπτίσαμε Ελευθερία!
*
Η κατανόηση είναι πιό δύσκολη από την αγάπη...
*
Κατανόησα πως την αγάπη και την ευτυχία δεν τις φέρουν οι άνθρωποι...
μόνοι μας τις πλάθουμε και την αγάπη και την ευτυχία
2020
Χάρων Λιτυέρσης
Κοίτα μέσα στο βάζο μου
μαράθηκαν τα κρίνα
τα άνθη που μαζεύαμε
το Κερασάρη μήνα
Χερόβολα απ' ασφόδελους
στου Θεριστή τ' αλώνι
στη ρεματιά του Πλούτωνα
σιγεί το χελιδόνι
Ο Χάρος στο βολόσυρο
μου σχίζει το φουστάνι
κι ο Αλωνάρης προσηνής
φέρει χρυσό δικράνι
Αγέρας λιχνίζει τη ψυχή
κενό αφήνει σώμα
μαρμάρινο ειν' το νυφικό
που φόρεσε το χώμα
Λευκό μαντήλι απ' τα μαλλιά
απέμεινε στο ποθέρι
τη θύμησή σου καρτερώ
σαν το βαστάς στο χέρι
Λιτυέρσης: Νόθος γιός του βασιλιά Μίδα (Ιλιάδα - Όμηρος), βασιλιάς των Κελαινών και εξαιρετικός θεριστής. Υποχρέωνε όσους περνούσαν απ' τη χώρα του να θερίσουν μαζί του και ύστερα τους έκοβε τα κεφάλια και φύλαγε τα σώματα σε δέσμη από στάχυα
Κερασάρης: Ο Μάης και αναφέρεται και ως ο Ιούνιος
Χερόβολο: Μία δέσμη από στάχυα ή άλλο φυτό, όσα δηλαδή μπορούν να κρατηθούν στο ένα χέρι
Θεριστής: Ο Ιούνιος
Αλώνι: Στρογγυλός επίπεδος χώρος που χρησιμοποιείται για το άλεσμα των δημητριακών
Βολόσυρος: Πλατφόρμα ξύλινη που έσερναν ζώα, στο κάτω μέρος φέρει μεταλλικά πριόνια
Αλωνάρης: O Iούλιος
Προσηνής: Ο ευγενικός, ο πράος
Δικράνι: Το δίκρανο, διχαλωτό γεωργικό εργαλείο. Το δίκρανο ήταν επίσης το σκήπτρο του θεού Πλούτωνα (Άδης), σύμβολο της θνητότητας του ανθρώπου, οι δύο αιχμές του συμβολίζουν το δίπολο ζωής-θανάτου
Λίχνισμα: Ο αποχωρισμός του σπόρου των δημητριακών από το άχυρο. Γεωργική εργασία μετά το αλώνισμα, πετούν το μείγμα με το δικράνι στον αέρα αντίθετα με τη φορά του ανέμου
Ποθέρι: To τέλος του θερισμού
2020
(Σκέψεις) #22
Η ζωή είναι ένας διαρκής πειραματισμός ως προς το θάνατο...
2020
*
Το "ποτέ" και το "για πάντα" συγκλίνουν!
2020
(Σκέψη) #21
(Σκέψη) #20
(Σκέψη) #19
2020
Σέλας
να μου πεις για το φεγγάρι
το πνεύμα της Φύσης της Ελεούσας,
της αρχαιότερης από τους αρχαιότερους Θεούς
την θηλυκή αρχή του Κόσμου
την σελασφόρο Νύμφη
Μπορείς να την αντικρίσεις
γύρω από το πεπερασμένο σου -εγώ-
να χορεύει με φρενίτιδα
στην αιώνια ελλειπτική τροχιά της,
αμυδρά να διακρίνεις στην αλμύρα της θαλάσσης
την αντανάκλαση του φολιδωτού κορμιού της
Πορφυρή ήταν η Άβυσσος που την κυοφόρησε
όπως ένα Αυγουστιάτικο δείλι
καθώς στου χρόνου το ηλιοβασίλεμα όλοι οδηγούμαστε,
ο νεκυαγωγός χρόνος πάντα παλαιός
στην σύγχρονη ροή του
σιωπηλός χορευτής παραπαίει αυτιστικά
στην ηχητική περιοδικότητα των δίσημων δεικτών
Αποκαλύπτει ο χειμώνας
τους σχηματισμούς της Φύσης
στην κοιλάδα των εκλειπόντων λύκων
σεργιανίζοντας επάνω σε λευκά οστά,
μόνο τα σύννεφα δίνουν μορφή στην απεραντοσύνη
αγγίζοντας τον έναστρο φωτισμένο θόλο
τα ιερά σκηνώματα εναγκαλίστηκαν από την ανίερη φθορά
στα απομεινάρια του Θεού
μόνο ο Ουρανός βασιλεύει
Γιατί παιδί μου
στον Παράδεισο δεν μένεις μόνημα
απλώς ξεφεύγεις από την Κόλασή σου
και μετέπειτα και αυτός γίνεται
ένα διατηρητέο απείκασμα
μιάς νοσταλγίας αλλοτινής
αφήνοντας πίσω του μονάχα
τους γκρίζους σκύλους
και τα κοράκια της πόλης
- σελασφόρος = ακτινοβόλος / φεγγοβόλος
- νεκυαγωγός = αυτός που oδηγεί τις ψυχές στον Άδη
- απείκασμα = ομοίωμα / είδωλο
- αλλοτιονή = χαρακτηριστικό μιάς παλαιότερης εποχής
2020