Έφτιαξα πρωινό
όπως κάθε μέρα
έστι θυμάμαι μου είχες πει
πως πρέπει.
Τοποθετώ ξανά και ξανά
όπως κάθε μέρα τους καθρέπτες
άντικρυ στο στρογγυλό τραπέζι.
Κάθομαι πάντα στην κορυφή
αυτού του νοητού τριγώνου
κάθομαι πάντα στην ίδια θέση
και όλα είναι εκεί όπου τους αρμόζει
για να αντικρίζω τα είδωλα.
Στον ένα καθρέπτη προσφέρω
ένα κολοβό λούτρινο κουτάβι
στον άλλο ένα μολύβι
με ένα λευκό χαρτί
και σε εμένα σκέτο καφέ
κρατώντας πάντα τα κλειδιά.
Το ίδιο πρωινό ετοιμάζω κάθε μέρα
δεν έχει λογική
αλλά η λογική πέθανε
στην αντικειμενικότητά της.
Τοποθετώ ξανά και ξανά
όπως κάθε μέρα τους καθρέπτες
το ένα είδωλο
είναι η παιδική ηλικία
με ένα λούτρινο κουτάβι
για να είναι πάντα πιστό
του ξήλωσα όμως την ουρά
δεν έχει σημασία
εάν νιώθει χαρά ή λύπη.
Το δεύτερο είδωλο
είναι η εφηβεία
με ένα χαρτί
για να καταγράφει τα όνειρά της
και με ένα μολύβι
για να μπορούν να σβηστούν
να αλλάξουν
όπως αλλάζουν οι καιροί.
Σε εμένα προσφέρω σκέτο καφέ
και πάντα κρατάω τα κλειδιά
αλλά δεν γνωρίζω πια πως χρησημεύουν
εάν ανοίγουν πόρτες
εάν τις κλειδώνουν
ή εάν τις ξεκλειδώνουν
δεν θυμάμαι πιά
σε ποιές πόρτες μπαίνουν
και εάν ανήκουν σε αυτό το σπίτι.
Σου ζητώ συγνώμη
αλλά πλέον δεν γνωρίζω δεν θυμάμαι
ούτε πόρτες
ούτε τα είδωλα στον καθρέπτη
το μόνο που θυμάμαι
είναι η ισότητα
στις αποστάσεις του κύκλου.
2016
