Δεν ξέρω που πας όταν πεθαίνεις,
πάντως όταν γεννιέσαι πας στη κόλαση...
2022
Εκδορές ποίησης της Ιφιγένειας Δεριζιώτη
Τέλος
Τα φθινοπωρινά πρωϊνά απ' όλα ζηλεύω
Ωσάν μετάξι σκεπάζουν τις πλαγιές οι νεφέλες
Νοτισμένο με δάκρυ αυγινό ειν' το σώμα της Μάνας
Αγκαλιά με τους νάρκισσους ένα ύστατο χάδι
Νυμφεύεται απόψε η Κόρη στον Άδη
Τα φθινοπωρινά πρωϊνά απ' όλα ζηλεύω
Όπου κυκλάμινα ανθίζουν στων Αθανάτων τα στήθη
Ξεδιψούν οι αιώνες στου χρόνου τη παυσίλυπη κρήνη
Οι πνοές κεντημένες με της Μοίρας το νήμα
Της βροχής η στοργή συντροφεύει το μνήμα
Τα ξυπόλητα παιδιά απ' όλα ζηλεύω
Στροβιλίζουν χορεύοντας τους δακτύλιους του Κρόνου
Κυνηγούν το μεράστρι μ' ένα άρμα από κύματα
Στην Ιθάκη ξηλώνουν και πλέκουν τις μνήμες
Ποιός γερνώντας δε πόθησε ξανά τις Σειρήνες ?
Τα ξυπόλητα παιδιά απ' όλα ζηλεύω
Συλλέγουν κοχύλια απ' του δρόμου τ' απόνερα
Στων Τιτάνων τις μάχες ξύλινα άστρα ιππεύουν
Στεφανώνουν με αίμα και στάχτες τη δύση
Ποιός σεβάσμια της ποιήσεως τα μάτια θα κλείσει ?
2022
Subscribe to:
Posts (Atom)