Ένα δοκίμιο περί χρόνου:
Το τελευταίο διάστημα έψαχνα την έννοια του χρόνου λόγω προσωπικών προβληματισμών και πως αυτός επενεργεί επάνω στα όντα. Το παρακάτω δοκίμιο, εάν μπορώ να το θέσω με αυτό τον όρο, είναι κάποιες σκέψεις μου περί αυτής της έννοιας. Είναι επηρεασμένο ύστερα από ανάγνωση φιλοσοφικών και μυθολογικών κειμένων κυρίως.
Δεν είναι κάποια επιστημονική μελέτη ή έρευνα, είναι μία προσωπική αντίληψη της έννοιας του χρόνου η οποία βρίθει από δυσνόητα σημεία. Το διάβασα αρκετές φορές πριν το τελειώσω και το αναρτήσω για να δω εάν υπάρχει συνοχή στη δομή του λόγου και των εννοιών.
Ο χρόνος είναι μία έννοια περίπλοκη, για κάποιους δεν υφίσταται καν και η αντίληψή του είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο και για κάθε έμβιο ον, καθώς διαφορετική είναι και η επίδρασή του σε κάθε τι ζωνατό και υλικό. Σήγουρα εάν ζούσαμε σε έναν άλλο χώρο με διαφορετική δομή, διαστάσεις, ατμόσφαιρα και βαρυτική έλξη καθώς και εάν είχαμε διαφορετικούς αισθητήριους αποδέκτες η φύση του χρόνου και η αντίληψή του θα ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που έχουμε αναπτύξει και κατανοήσει ως άνθρωποι.
Θα σας φανεί αρχικά ίσως αρκετά δυσνόητο...αλλά έτσι είναι και η υπόσταση του χρόνου...
*
Αεί Είναι:
Θάνατος δίδυμος αδερφός του νήδυμου Ύπνου, παιδιά δεινά, της Νύχτας και του Ερέβους,
όπου μέσα από τον νεφελοσκεπή Τάρταρο επενεργούν επάνω στα θνητά όντα.
Ό Ύπνος ως ειρηνικός ταξιδευτής στην επιφάνεια της κοσμικής θάλασσας τους
γαληνεύει βραχυπρόθεσμα, ενώ ο Θάνατος τους χαρίζει την αιώνια αμετάβλητη γαλήνη.
Ζωή και Θάνατος μία εξελικτική αναγκαιότητα καθώς ο Χρόνος άρρητος και άφυλλος
καταβροχθίζει αυτά που προκάλεσε...
Θάνατος είναι ο πεπερασμένος Χρόνος όλων των θνητών όντων. Το Αθάνατο, ως έννοια συνεχούς μη μεταβαλλόμενης ύλης, εδρεύει στο φολιδωτό σώμα του άπειρου Χρόνου.
Το Αθάνατο είναι έννοια της συνεχούς μη μεταβαλλόμενης ύλης, η αριθμητική αναλογία των μορίων όπου την αποτελούν δεν αλλάζει, παρά μόνο η σχηματική τους μορφή, χωρίς όμως να διαχωρίζονται τα μόρια. Εάν μεταβεί σε άλλη ενέργεια, όπως για παράδειγμα (εάν το αποδίδω σωστά μιάς και δεν κατέχω πολλά από φυσική) μία λάμπα που σβήνει μεταβαίνει η ενέργειά της σε θερμική, τότε χάνεται η μη μεταβαλλόμενη εις αεί συνέχειά του και πεθαίνει, αλλάζει δηλαδή ενεργειακή μορφή.
Περνά έτσι σε μία πεπερασμένη μορφή, την μορφή του "τι ήταν". Καθώς πλέον ως άλλη μορφή ενέργειας δεν είναι αυτό που ήταν εξ' αρχής ως υλική μορφή και ενέργεια...μετέβη δηλαδή σε μία μεταβαλλόμενη ασυνέχεια πεπερασμένου Χρόνου.
Ο Χρόνος είναι άχρονος, πρωτόγονος, δισώματος (ανδρόγυνος). Ο Χρόνος αποτελείται από την άυλη υπόσταση της αιωνιότητας του Χρόνου, για το -είναι- του είναι αμετάβλητος και κατέχει τον εαυτό του πάντα στο παρόν, δεν έχει παρελθόν, δεν έχει μέλλον.
Υπάρχει σαν αρχή ο Χρόνος για τον ίδιο τον Χρόνο αμετάβλητος σε ένα στατικό παρόν, που όμως χρονικά μεταβάλλει όλα όσα επηρεάζει. Το στατικό αυτό παρόν κινήται αλλά στατικά-τοπικά, δεν μεταβάλλει την αρχή του Χρόνου προς την χρονική του υπόσταση...
Εάν ο Χρόνος μεταβαλλόταν επηρεαζόμενος από την ίδια του την φύση όπως αυτή επενεργεί στο Σύμπαν, το οποίο Σύμπαν αποτελεί ξεδίπλωμα του Χρόνου, τότε και ο Χρόνος θα μεταβαλλόταν συνεχώς φθάνοντας σε ένα σημείο πεπερασμένο, αναπόφευκτης αλλαγής, όπως όλα τα θνητά όντα, έμψυχα και άψυχα.
Άρα είναι Αθάνατος (όπως είναι προφανές άλλωστε) είναι αντίτυπο της Αιωνιότητας, της Αιώνιας κίνησης, εμπεριέχει στα σπλάχνα του το έγχρονο Σύμπαν. Αιωνιότητα είναι η ίδια η ουσία του Χρόνου, αμετάβλητη στον εαυτό της, αναλλοίωτη στο συνεχές παρόν της, αδιάσπαστη, χωρίς καμία μεταβολή και εξέλιξη.
Ο Χρόνος είναι για την ουσία του στατικός, μη χωρικός, μη γραμμικός και ασυνεχής. Μη μεταβαλλόμενη ενέργεια, παραμένει μόνιμα Χρόνος. Εμπεριέχεται και εμπεριέχει μέσα του το θεογόνο Χάος, όπου μαζί με την Ανάγκη περιελίσσονται γύρω από το κοσμικό αυγό, όπου μέσα του βρίσκεται το Σύμπαν. Χρόνος και Ανάγκη συμπορεύονται μέσα στην κοσμική μήτρα του προεξάρχοντος Χάους και αποτελούν εγγύηση ότι ο κόσμος έχει ρυθμιστεί σύμφωνα με τις αρχές μίας απρόσωπης νομοτέλειας.
Το Χάος εμπεριέχει την δράση και την αδράνεια, το πεπερασμένο και το Αιώνιο, την καταστροφή και την δημιουργία, το όλων και το τίποτα, το στατικό και το μεταβαλλόμενο...Και ο Χρόνος είναι η ενεργοποιός δράση όλων αυτών των καταστάσεων. Ο Χρόνος δεν επηρεάζει το Χάος και δεν επηρεάζεται από τις άπειρες κατευθύνσεις πιθανοτήτων για τις μεταβαλλόμενες καταστάσεις ενέργειας που δίνει το Χάος. Ο Χρόνος περικλείει ώσαν μήτρα το Χάος και το Χάος ώσαν μήτρα επίσης περικλείει τον Χρόνο. Ο Χρόνος είναι ο Αιών.
Ο Χρόνος για όλα όσα όμως επενεργεί επάνω στην ουσία τους είναι χωρικός, γραμμικός, μη στατικός και συνεχής. Ο Χρόνος για τα όντα είναι το χρονικό γίγνεσθαι ενώ ο Χρόνος για τον ίδιο τον Χρόνο είναι μη χρονικός...
Όλοι θα πέσουμε στη δύνη του Χρόνου, του αδηφάγου ζυγού προς όλα τα θνητά πλάσματα της οικουμένης, όπως ο Κρόνος θα μας καταβροχθίσει...και εμείς τότε προς αυτόν θα τηρήσουμε σιγή για μία Αιωνιότητα...σιγή το άσμα του Χρόνου...
