(Σκέψεις) #15


Πιθανότατα στην κοινωνία δεν μετράει εάν αδίκησες μία δίκαιη πράξη αλλά εάν 
δικαίωσες την αδικία προς ώφελός σου.


2013

*

Καταναλώνω άρα καταναλώνομαι...


2013

Τέχνη για την Τέχνη


Και τι είν' η τέχνη 
για να της βάλεις τίτλο;
Άνθη λογής 
στον Βαβυλώνιο κήπο;
Πορτραίτα βασιλέων 
σε ρημαγμένα κράτη;
Ή η Ατλαντής που κείτεται 
σε ξεχασμένα βάθη;

Και τι είν' η τέχνη 
για να της βάλεις τίτλο;
Δήθεν αγίου εικόνισμα
σε ξεφτυσμένο τοίχο;
Ταφόπλακα που ουρλιάζει
σιωπόντας το όνομά της;
Ή ο βλογιοκομμένος δαίμονας 
που κυνηγάς να αγιάσεις;

Και είν' η τέχνη 
ο ψυχοβόρος άγγελος 
εις της καρδιάς τα βάθη,
η τροφός που γαλουχεί
των θνητών τα πάθη...

Και είν' η τέχνη
μορφή μιάς άϋλης αξίας
πίσω από κάθε λέξη της 
αστράφτον γαλαξίας...



2013


Οι Ιστορίες της Γιαγιάς


Πλησίασε παιδί μου
ζύγωσε το δείλι...
Οι Αλωάδες και οι Κένταυροι 
δεν θα είναι εδώ μαζί μας,
ξεμάκρυναν και οι Σειληνοί...
Πλησίασε παιδί μου
ετούτο είναι παραμύθι αλλόκοτο.
Δεν θα ζυγίσει το δίκαιο 
η κοινωνία ετούτη,
το ζύγι πεύτει στο άδικο 
εάν δίκαιο το κάνεις να φανεί...
Πλησίασε παιδί μου 
ζύγωσε το δείλι...


2013

Επίπτωση


Θέλω να πετάξω τα βρεφικά μου ρούχα,
θέλω να πετάξω από μέσα μου τον θεό
μαζί με τις τρύπιες κάλτσες 
και τα λερωμένα εσώρουχα.

Θέλω να πετάξω την τελεόραση,
θέλω να πετάξω τα σκουπίδια, 
να πετάξω εις το άπειρον!

Και μετέπειτα να επέλθει πτώση
με μόνη επίπτωση την συνείδησή μου
να φυγαδεύει ένα παράφωνο -εγώ-.



2013

Δαντέλα


Θέλω να βγω στο δρόμο ντυμένη,
γδυμένη από σκέψεις και πράξεις
που βαπτίστηκαν λάθη,
με λευκή δαντέλα θηλιά στο λαιμό,
με μαύρο πετσί λουστρίνι,
να καθρεπτίζει του ουρανού τα πιο μύχια πάθη.

Θέλω να βγω στο δρόμο ντυμένη,
με μία ομορφιά στον σβησμένο πρόσωπό μου,
γερά να κρατώ της προπόσεως το ποτήρι
για ένα πλήθος ψυχρό μυωπικό,
συνοδεύοντας με ιλαρούς ψαλμούς 
το άτακτο φευγίο μου.



2013

Γριά


Πήγα προς τον καθρέπτη
για να ετοιμαστώ
έβαλα μάσκαρα με χρώμα
χαμόγελο κραυγής
και μαύρο μολύβι ματιών 
μα τελείωσε
και από εδώ και πέρα 
θα βάζω λευκό.

Ντύθηκα με το κόκκινο παντελόνι
έφυγα και πήγα 
ψηλά-ψηλά
ως τον πυθμένα του ουρανού.

Άφησα πίσω μου 
μία νεογέννητη γριά 
με κάτασπρα πλέων μάτια
και μία μεθυσμένη πληγή
να ξαναβάφει κόκκινο το παντελόνι.


2012

Πες μου εάν...


Σου κέντησα φτερά αγγέλων
από μετάξι και αγκάθια 
πες μου εάν με αγάπησες ποτέ σου.

Κάτω από τα συνθετικά λαμπιόνια 
ο κουρδιστός θεός
πες μου εάν με αγάπησες ποτέ σου.

Δεν έπαιξα σαν αγρίμι μαζί του 
μόνο με λούτρινες ψυχές 
πες μου εάν με αγάπησες ποτέ σου. 

Και όταν τον κούρντισα 
διαλύθηκε, έσπασε ο μηχανισμός 
πες μου εάν με αγάπησες ποτέ σου.

Κάτω από τα σκεπάσματα 
γυμνή πέφτω μονάχη
πες μου εάν με αγάπησες ποτέ σου.

Με τον καθρέπτη να αναδύει
της σάρκας την κορύφωση και ηδονή
πες μου εάν με αγάπησες ποτέ σου.



2012

Γιορτές


Χριστούγεννα
Πυροτεχνήματα 
Λαθραία Ανθρώπινα Σώματα
Παραβατικά Όνειρα
Μεταναστεύω
Μεταναστεύεις 
Λαθρομεταναστεύει
Μετανεστεύουμε
Μεταναστεύετε
Λαθρομεταναστεύουν
Κοινοβουλευτική Δημοκρατία
Ολιγαρχία
Μέανδρος 
Φασισμός
Παρθενώνας
Μεγαλείο 
Απεργία
Πτυχίο
Ανεργία
Ψυχοφθόρο
Ψυχολόγοι
Ψυχίατροι
Αντιανχοτικά
Αντικαταθληπτικά
Αντικαθεστωτικά
Αντίσταση
Μνημόνιο
Απομνημονεύω 
Πιθικίζω
Φερέφωνο Απόψεων
Μνημονεύω την Ομόνοια του '60
Η Ελλάδα πήρε την επόμενη δόση
Συλλήψεις Χρηστών
Παραλλήψεις Εμπόρων
Καταχρηστών
Μέριμνα;
Μεθαδόνη σε χρόνια 10
Σειρά προτεραιότητας 
Στρατηγηκές Κρατικής Ακεραιότητας
Πολιτικές Σωτηρίας;
Για την έξοδο;
Αδιέξοδο!
Αυτοκτονίες...5 κάτοικοι ανά 100
Μεμονωμένο Περιστατακό 
Show Τρομολαγνίας
Στατιστική Αύξηση Βίας 
Καταστολή της Βίλας Αμαλίας
Κρυώνω 
Ονειρεύομαι
Πεινάω
Σκουπίδια
Χωρταίνω
Γεννιέμαι
Ζω;
Επιβιώνω
Πεθαίνω!
Ήρθε το τέλος του κόσμου!
Ήρθε το τέλος του χρόνου!
Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία
Το '73;
Όχι το '13! 
Καλή Χρονιά!



2012

Εραστές


Θέλω να ΖΩ!
Όχι να συντηρούμαι!
Όσο η νιότη του σώματός μου το επιτρέπει.
Διότι τέσσερεις είναι οι εραστές της σάρκας σου,
όπως δηλώνει και ο αριθμός...
η ζωή, τα πάθοι, οι αδυναμίες και ο θάνατος.

Κάνε τον αναγραμματισμό: 

ΕΡΑΣΤΕΣ
ΤΕΣΣΕΡΑ



2012

(Σκέψεις) #14

Το -άγριος- από το -άγιος- έχουν ένα γράμμα διαφορά.

2012

*

Το τέλος του κόσμου δεν ήρθε εν τέλη χθές (22/12/12) όπως λέγανε , τουλάχιστον όχι
όπως το περιμέναμε ως σαν μία χολιγουντιανή υπερπαραγωγή...τώρα ίσως έχει έρθει 
εδώ και καιρό ντυμένο και μακιγιαρισμένο με πείνα, ρατσισμό, ανέχεια, αυτοκτονίες, 
φτώχια και βία...αλλά εγώ δεν μπορώ να σας το επιβεβαιώσω αυτό, δεν είμαι αρμόδια...


2012

*

Ο καθένας επιλέγει τον δρόμο του, σωστό ή λάθος δεν υπάρχει, πιθανότατα θα το ανακαλύψουμε στην διαδρομή. Το δυστυχές συμβάν είναι πως σε κάποια διασταύρωση χάσαμε τη σωματική επαφή...αλλά δόξα την τεχνολογία, αυτή μας συνδέει και μας αποσυνδέει πλέων...


2012

Αϋπνία


Αϋπνία,
ξεκομμένη από τους εφιάλτες μου,
μου λείπουν.
Ίδιες μέρες 
πολλαπλάσια μίας στατικής ψύχωσης
μόνο ο χρόνος προχωρά
και ο ουρανός γέμισε ρυτίδες.
Αποξηραίνω λευκά περιστέρια 
με τα οποία θα στολίσω το συρματόπλεγμα της θέλησης.
Μπορώ να σου χαρίσω μερικά 
και για τα δικά σου συρματοπλέγματα.
Πήρα δύο καρφιά 
και με ένα σφυρί,
κειμήλιο αρχέγονου θεού,
βίαια τα ενσωμάτωσα στον κόκκινο τοίχο 
εκεί έπειτα κρέμασα το κοράκι.
Δεν θέλω να δηλώσω τίποτα με αυτή την πράξη,
δεν έχει κανένα βαθύτερο νόημα,
μην ψαρώνεις,
απλά έτσι είναι...
Είναι απλό σαν να σου λέω
"άνοιξα το παράθυρο"
και αυτό είναι κάτι απλό 
και μπορώ να πω πως έχει και κάποιο νόημα.
Πάντως για να ξέρεις 
το κοράκι
το κρεμούσα σε κάθε σπίτι όπου διέμενα 
και κάποια δεν είχαν καν παράθυρα...




2012

(Σκέψη) #13


Θέλω κάποια στιγμή να ησυχάσω αλλά πάντα με σέρνω μαζί μου...


2012

Γειά σου Κορίτσι μου ... (Για τον Πατέρα)


Κάθε μέρα ακυρώνω και προγραμματίζω, ξανά ακυρώνω και ξανά προγραμματίζω
δεν μπορώ να ξέρω το τώρα ή το μετά μου. 
Γιατί δώσαμε το ξύλινο στρογγυλό τραπέζι; 
Το σκέφτομαι συχνά, ήταν μεγάλο και στρογγυλό
 όπου και να καθόμουν ισαπείχα πάντα το ίδιο με το κέντρο.
Έχει σημασία το κέντρο, σ' ένα κύκλο ξέρω που είναι, 
να υπολογήσω τα βήματά μου, το πως να τα βρω...
Σε μία εποχή όπου όλοι χαράζουν έναν ίσιο δρόμο, μία ευθεία στο άπειρο και στο τίποτα, 
εκεί δεν υπάρχει κέντρο, μεταβάλλεται χάνομαι.
Κάποιες μέρες φέρνω βόλτες στην Δροσοπούλου, πηγαίνω μέχρι την Ιθάκης και ξανά πίσω.
Ο πηγαιμός αυτός δεν είναι μακρύς  και η διαδρομή δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία,
το ίδιο μοτίβο παντού.
Δεν συνάντησα Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες  ούτε τον Ποσειδώνα,
μονάχα μετανάστες με αυτοσχέδιες καρότσες που πουλούσαν πεινασμένα όνειρα
μήπως και βγάλουν μεροκάματο και αγοράσουν την ύπαρξή τους.
Συνάντησα όμως τον εθνικισμό να μοιράζει ξενοφοβία 
για αυτούς, για εκείνους, για εσένα, για εμένα και φοβήθηκα.
Ψάχνω την δική μου Ιθάκη μα έχει τόσες πολλές και χάνομαι.
Ψάχνω πάντα κάτι μα δεν ξέρω τι, πάντα ψάχνω, ψάχνω συρτάρια για αναμνήσεις,
ψάχνω στο νού μου και σε εφημερίδες για το αύριο.
Δεν ξέρω εάν βρήκα και εάν βρω το αντικείμενο της αναζήτησής μου,
γιατί και να το βρήκα το βάζω στην άκρη γιατί δεν γνώριζα ότι το έψαχνα
και συνεχίζω να ψάχνω με την ίδια μανία και πάλι.
Και εσύ πατέρα με ρωτάς πάντα εάν τώρα είμαι καλά ή έστω καλύτερα,
και εγώ σου λέω πάντα ΝΑΙ...εσύ δεν το πιστεύεις...
"Θα μιλήσουμε αύριο" μου λες και μετά "γειά σου κορίτσι μου"...
Και έτσι κάθε μέρα λέω ΝΑΙ, συνήθησα και το λέω παντού πλέων
ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΟΧΙ! 



2012 

Ανάδραση


Σταμάτα να ονειρεύεσαι 
και δράσε, διεκδίκησε, κυνήγα!
Να κοιτάς πάντα προς τον ουρανό 
με φτερά στα μάτια 
και να τον αγγίζεις με την ψυχή σου.
Μα κοίτα που πατάς, πρόσεχε τα βήματά σου 
αυτά σε κρατάνε όρθιο 
σε συνδέουν με το τώρα και το μετά σου.
Μα να προσέχεις μην σε ρίξουν
και μην ανησυχείς για τον ουρανό
αυτόν δεν θα τον ρίξουν ποτέ!



2012

(Σκέψεις) #12


Μην εθελοτυφλείς "άκου" τι σου λένε οι τοίχοι της γειτονιάς σου και θα βρείς 
πολλές απαντήσεις από αυτά που είναι γραμμένα...και μην τους ασπρίσεις για 
να είναι αμέτοχοι και βουβοί σαν και εσένα, η λευκή μπογιά "κουφαίνει"!


2012

*

Έπιασα πάλι τα γραπτά εδώ στην Αθήνα με το γκριζοκίτρινο χρώμα, έχω να γράψω καιρό γιατί στην Θεσσαλονίκη ο νούς έτρεχε αλλιώς τότε, καμία σκέψη εσωστρέφιας ανάμεσα σε φίλους. Δεν ξέρω γιατί γράφω, σκέφτομαι να σταματήσω τώρα πιά...ίσως γράφω για να φυλακίσω στο χαρτί τους προσωπικούς μου δάιμονες, για να συμφιλιώσω το σώμα με την ψυχή μου. Δεν ξέρω βέβαια εάν αγγίζουν το -εγώ- σου και μάλλον και εγώ δεν κατανοώ το
 -εσύ- σου...είναι αυτά τα γραπτά στοιχεία του νού και δικά μου...



2012 

Παραμένοντας το Ιδιο Παιδί


Θα γερνάω παραμένοντας εδώ ή εκεί 
πάντα το ίδιο παιδί
με ένα ξύλινο αλογάκι 
και γκρίζα μαλλιά 
με σάρκα θαμπή.

Διαπληκτιζόμενη με αϋπνίες και ψυχοσωματικά 
σκεπάζοντας τους καθρέπτες του χθές
ώστε εσύ να μην φταίς 
ούτε αυτοί ούτε κανείς 
και να προχωράμε 
όπως λένε 
πάντα μπροστά.

Το παιδί θα σεργιανίζει
με την εξώπορτα καλά κλειδωμένη 
για να βρεί 
ένα χαμένο αδέσποτο - εγώ - 
και με στοργή να του ψελλίσει 
"αύριο μία νέα μέρα ξημερώνει".

Και αυτό το όνειρο
το τότες νεογνό 
ακόμη κρατώ στην αγκαλιά
θηλάζοντάς το υπομονή 
από της ψυχής μου το μεδούλι 
τη σκόνη φοβάται και βογκά
και κάθε νέα χαραυγή
απ' τις πληγές του σκούζει.

Θα γερνάω παραμένοντας εδώ ή εκεί
πάντα το ίδιο παιδί
με ένα ξύλινο αλογάκι
και γκρίζα μαλλιά
με σάρκα θαμπή.


2012

(Σκέψη) #11


"There is an elephant in the room" Όταν υπάρχουν μεγάλα προβλήματα και όλοι όσοι εμπλέκονται εθελοτυφλούν. 
Καταστρέφουν ότι δεν συνάδει με τα πιστεύω τους, όχι γιατί είναι λάθος αλλά γιατί δεν ταιριάζει με το κοστούμι της  ματαιοδοξίας τους. Αλλά η δύναμη της  θέλησης παρασιτεί στον ξενιστή της και αντί να τρέφεται από αυτόν τον τρέφει.



2012

Οικογένεια


Μαζευτήκαμε  οικογενειακά 
για να ξεχάσουμε τα χθεσινά 
και να πασαλέιψουμε με στοργή τα παρόντα.
Η γιαγιά να αναπολεί τα πεθαμένα της  
με ένα βλέμμα στραμένο στο δίλημμα ζωής - θανάτου,  
η μητέρα να καταριέται το πλύσιμο των πιάτων 
με την ποδιά να προδίδει τον βαθμό εξουσίας στην οικεία 
και ο πατέρας κοιτώντας τα κόκκαλα στην κατσαρόλα 
να μετράει απολειφάδια εισοδήματος...
    Πες μου γιατί τα τραπέζια φτιάχτηκαν 
με τέσσερεις πλευρές; 
Γιά να χωράνε οικογένειες μεσαίου μεγέθους; 
Ούτε πολυάριθμες ούτε ολιγάριθμες; 
Ίσα ίσα μετρημένα νούμερα 
για την αποφυγή κοινωνικών επιβαρύνσεων; 
Απλώς στατιστικά στοιχεία δημογραφικού περιεχομένου ; 
Θα μου πείς...υπάρχουν και τα στρογγυλά τραπέζια... 
εκεί χωράνε όσοι χωράνε, δείγμα ισότητας. 
Μα πες μου, υπάρχει ισότητα; Και πόσοι χωράνε;
     Αδειάσαμε τους κάδους από τα σκουπίδια 
ψάχνοντας για ζωή, 
χαρίσαμε στα στα όνειρά μας πατερίτσες 
για να στηρίζονται 
και να μας λένε Α Γ Ω Ν Ι Σ Τ Ε Σ. 
Όμως γεμίσαμε τις πόλεις με σκουπίδια
 και τα περβάζια μυρίζουν σύψη, 
σακατέψαμε τα όνειρά μας 
και τα βγάλαμε για ζητιανιά ελπίδας.
    Θα σκίσω άλλη μία σελίδα από το ημερολόγιο
 για να ξεχάσω το χθες, 
αύριο θα σκίσω το σήμερα και έτσι θα λέω πως ζω... 
μα θα κρατήσω τις σελίδες για ανακύκλωση 
μήπως θελήσω να ξαναζήσω, 
μα πες μου βλέπεις συχνά αγγέλους 
να κάνουν κούνια στους φεγγίτες; 
Σήμερα είναι πάσχα, δεν πήγα στην ανάσταση, 
έχω να πάω χρόνια εξ' άλλου, 
έκατσα σπίτι 
να περιμένω την δική μας...  



2010

Subscribe to: Posts (Atom)