Πορτοκαλί Εικόνες

Άνοιξα τις αισθήσεις μου 

σ' ένα άγνωστο ξημέρωμα 

έγινε η άρση του Ήλιου

υποβοηθούμενη από τα σχοινιά της αιωνιότητας 

και η παγερή ανάσα του Σύμπαντος αναφλέχθη.

Είχα προσέλθει ως σαν θεατής

για την θερινή παράσταση του υποσυνείδητου 

σ΄ ένα σύγχρονο θέατρο αρχαίας προοπτικής 

υπό το φέγγος ενός χρυσαφένιου δειλινού.

Άνοιξαν τους προβολείς 

υπό το πρότυπο των πυρσών της Εκάτης 

και στην κόγχη της σκηνής βρισκόταν αυτός 

καρφωμένος σε αλαβάστρινο σταυρό.

Έτρεξαν όλοι να γλύψουν 

αίμα από την αγιασμένη πέτσα 

πιστοί, δούλοι, λαός...

Ζωγράφισα στο πρόσωπό μου 

ένα ψεύτικο χαμόγελο 

ως ανταπόδοση προς την περαστική έκφραση 

ενός ψυχικά κουρελιασμένου χορού.

Όλοι είμαστε ελαττωματικά κομμάτια 

της μεγάλης έκρηξης 

η ζωή ολόσωμη 

μία εμπειρία διαμελισμένη.

Δύο είναι οι σημαντικές στιγμές 

ανύπαρκτες όμως στην μνήμη

η γέννηση και ο θάνατος 

ενός εύθραυστου -εγώ-.

2007

Απλώς Παιδί

Ένα παράξενο παιδί

μόνο στο χάρτινο καράβι

γεννήθηκε απρόσμενα

καθώς η Κτίση κεντούσε 

επάνω στο στήθος της το βράδυ.

Μητέρα είχε την βροχή 

ακάλεστη το καλοκαίρι 

Πατέρα είχε την σκιά 

άϋλο άγγιγμα 

μέσα στο κρύο του το χέρι.

Δεν είχε φίλους ούτε όνειρα

ιδανικά χωρίς θεό για να δοξάσει

μόνο στα χέρια του κρατούσε 

μολυβένια χρώματα

τον κόσμο για να αλλάξει. 

Ένα παράξενο παιδί

δεν είχε ακούσει 

ούτε ένα παραμύθι

ξυπνούσε τα χαράματα 

και πέθαινε τη δύση. 

Έκλευε από τις ρογμές των ονείρων του 

ιστούς και λίγη σκόνη

στεφάνι έπλεκε με αυτά 

για να φορέσει στα μαλλιά 

του κοριτσιού που ο πόλεμος 

στα αίματα ξαπλώνει.

Ένα παράξενο παιδί

μας προσπερνούσε σιωπηλά

τρομάζοντας τα γκρίζα περιστέρια

τα μάτια σήκωνε ψηλά

για να χαζέψει μοναχά

μηχανοκίνητα αστέρια.

Ένα παράξενο παιδί 

πίσω από τον εβένινό του πόνο 

είχε ξεχάσει να γελά

και φθείρεται απ' τον χρόνο

έψαχνε πάντα για να βρεί 

κάποιον να το προσμένει 

στο μονοπάτι της ζωής

ψεύτες και εσταυρωμένοι.

Και το παράξενο παιδί
έλιωσε στην σκιά του 
με μία ξεκούρδιστη χορδή 
 μέσα στην αγκαλιά του.

2007

Διαπλανητική Παγωνιά

Πήγα να αγοράσω λίγα όνειρα

για να ταϊσω το μέλλον 

είδα πουλιά να αργοπεθαίνουν 

πίσω από σάπια κάγκελα 

και η σκέψη τους τα φέρει τίτλο:

Ο Υ Ρ Α Ν Ο Σ

Αρπάχτηκα από τις σχισμένες σάρκες 

της παιδικής μου ηλικίας

όπου κάποιοι απέρριψαν την υπόστασή τους.

Αυτές τις σάρκες προσπάθησα να εξυψώσω

στο μαύρο πανί του θόλου του κόσμου 

όπου κάποτε φώτιζαν τα άστρα 

που είχαμε κεντήσει η παρέα των φίλων.

Πήγα να αγοράσω λίγα όνειρα

για να ταϊσω το μέλλον

είδα πουλιά νεκρά τμήματα σιωπής

πίσω από σάπια κάγκελα 

να αγγίζουν επιτέλους ουρανό.

Τον χώρο εκείνο τον αόριστο

ένα δικαίωμα ζωής 

που τους το δώρισε ο θάνατος.

2006

(Σκέψη) #7

Θα με αφήσετε να μπω από την πόρτα των ονείρων ή να μπω σπάζοντας τα παράθυρα των ψυχών σας;

2006

Εγκατάσταση 401

Βλέπεις τους διαδρόμους αχνοφώτιστους 

τους ασθενείς μέσα στα λευκά,

η λογική ολισθαίνει προς το παράλογο

η ευφυϊα κατεβαίνει τα σκαλιά της τρέλας.

Βλέπεις τους τοίχους να χαμογελούν 

βλέπεις το πάτωμα να ξετυλίγεται 

γλώσσα χιλιομέτρων να σε τυλίγει.

Τα μεσάνυχτα πάνω στο ξύλινο κομοδίνο

περιμένει μέσα στο ποτήρι 

η αντίληψη μιάς σχετικής πραγματικότητας.

Οι σκιές αναγεννούνται και ξαναχάνονται 

στο φως των διαδρόμων,

θα γονατήσεις για να ενώσεις το αυτί σου με το πάτωμα 

οι δονήσεις θα μεταφέρουν τα βογκητά μέσω των σαπισμένων ξύλων.

Θα ακούσεις τις κραυγές ενός μουντού πόνου

ασυνάρτητες μελωδίες 

κλάματα, λυγμούς

Θα ακούσεις τη σιωπή...θα σηκωθείς, 

θα περπατήσεις, θα πλησιάσεις τον διακόπτη,

θα κλείσεις το φως.

Θα δεις τις σκιές από τον κάτω όροφο 

να εισβάλλουν ακάλεστες 

στο μυαλό σου 

θα αποκοιμηθείς.

2006

(Σκέψη) #6

Για εμένα χρυσάφι είναι ο ιστός της αράχνης που αντανακλά το φως του Ήλιου.

Αισθάνομαι άγρια άλογα να καλπάζουν καταμήκος της οριζόντιας κλήσης του σώματός μου αφηνιασμένα από τον ερχομό των κριτών. Όχι, δεν θα με κρίνετε, δεν θα με οδηγήσετε σε κανέναν κήπο θεών ή δαιμόνων...Δεν θα κριθώ από εσάς...Μόνη μου θα καλλιεργήσω τους κήπους των δικών μου θεών ή δαιμόνων.

2006

Κλέφτης

Πλαγιάσαμε συμμετρικά 

μέσα στην ασυμμετρία των ονείρων μας 

χρυσοί δορυφόροι μας παρακολουθούσαν 

από τον θόλο του γαλαξία.

Ανακαλύπτω πως γράφω νεκρά 

το μόνο που ενυπάρχει

 είναι η απουσία της Μούσας.

Έστειλα έναν κλέφτη 

από την πίσω πόρτα 

το χέρι παγωμένο περιμένει ένα άγγιγμα

η ψυχή περιμένει κάποιον να κάτσει 

στη διπλανή καρέκλα του θεάτρου.

Λόγια καταγεγραμμένα σε πάπυρους

και λόγια καταγεγραμμένα σε ποτάμια 

μοναδικός παντογνώστης η Φύση 

όμως γυμνοί όλοι συρρέουν 

στον ναό κάποιου Ιησού.

2006

Φλεγόμενο Φεγγάρι

Το δειλινό άνοιξε την πόρτα του ουρανού 

και κατέβηκε να σεργιανίσει 

σιωπηλά στους δρόμους της πόλης.

Η αύρα του διαπέρασε τους μίσχους των λουλουδιών

και τα αποκοίμησε.

Οι δείκτες του ρολογιού πήραν κίνηση 

και μετέφεραν τη ζωή μας

 πλησιέστερα του θανάτου.

Στρέψαμε τα μάτια προς τον ουρανό,

έναν ουρανό που έχει αντικρίσει

μυριάδες πρόσωπα.

Οι Σάτυροι των σκέψεων

μοίρωναν το φεγγάρι.

Το μεταφέραμε ματωμένο 

στην πυρά των παλαιών θεών,

θυσία,

για να ξαναβρούμε τον δρόμο 

προς την χαμένη πατρίδα της νόησης...

Το φεγγάρι έπεσε 

φλεγόμενο στους δρόμους,

όμως δεν θυμάμαι τα καραβάνια των θεών 

να μας γύρισαν στην χαμένη γενέτηρά μας.

2006

Σερβίτσιο

Φωνές...φωνές από πλήθος ανθρώπων 

φασαρία μέσα στα σωκάκια των ήχων χωρίς αρμονία,

μία κιθάρα κοιμάται στο δωμάτιο.

Φασαρία με ανούσιο περιεχόμενο 

ενοχλεί μία από τις αισθήσεις μου,

η ψυχή απελευθερώθηκε από τον υλικό της κόσμο 

προσπαθεί να σκαρφαλώσει 

στα ντουβάρια των νεφελόσκεπων κάστρων

για να αγγίξει τις επάλξεις των αγγέλων.

Το δωμάτιο κλειδωμένο 

το σώμα χαζεύει ξαπλωμένο στον καναπέ 

την κίνηση των υποτιθέμενων συννέφων

πάνω και έξω από το ταβάνι.

Σιωπή μέσα στα σωκάκια των ήχων 

χορδές σπάνε βουβές 

ήχοι που πιάνουν μόνο τα μάτια.

Το σώμα περισυνελέχθη 

και τοποθετήθηκε μέσα στο σύνθετο,

εκεί δειπνούσε ο χρόνος, οι αιώνες... 

ενώ τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα της ώρας 

πίνανε ζεστές αναμνήσεις σε πορσελάνινο σερβίτσιο.

Στους τοίχους κρεμόντουσαν σώματα

όλα τους συλλογές από την φθορά και την απόγνωση,

περισεύματα συναισθημάτων 

και χαμένης αυτοκυριαρχίας εις αυτών.

Ήταν καρφωμένα με λεπτές βελόνες 

κρατώντας συντροφιά σε μία συλλογή με πεταλούδες.

2006

(Σκέψη) #5

Η ανθρωπότητα κατάφερε να κατασκευάσει ηλεκτρικούς συνεχής και εναλλασώμενους "ήλιους", να μας κλωνοποιήσει, κατάφερε να ταξιδέψει στο διάστημα, να δημιουργήσει δίκτυα επικοινωνίας ασύρματα αλλά ένα πράγμα δεν κατάφερε να φτιάξει ακόμη, χαμόγελα!

2006

Μετέωρα

Κάθεται, κοίτα, στο ξύλινο παγκάκι

με τις σκουριασμένες πρόκες 

έχοντας στρέψει το κεφάλι προς τα πάνω.

Δεν ψάχνει για δέηση ή λύτρωση 

απλώς βλέπει την ουράνια πολιτεία...

ξεφτυσμένη, κομμάτια αποκόβονται

από τα μετέωρα θεμέλιά της 

και πέφτουν στα λιμνάζοντα νερά του κόσμου μας...

Γιγάντιες σταγόνες θρυμματίζονται 

και γίνονται βροχή για τις κοιλάδες της θλήψης.

Κοίτα, 

προσπαθεί να ξεριζώσει τους σπόρους της ματαιοδοξίας 

κοιτάζοντας την ουράνια πολιτεία.

Τα λιωμένα ρολόγια 

έχουν ξεχάσει να μετρούν τον χρόνο...

Βλέπει στην ουράνια πολιτεία

τους γκρίζους αγγέλους 

που περιμένουν την πτώση τους 

στις γειτονιές των ανθρώπων,

ακούγοντας το τελευταίο ουράνιο κονσέρτο.

Τα μαύρα του γυαλιά φοράει 

και το ξεθωριασμένο ακορντεόν αγκαλιάζοντας 

παίζει το δικό του κονσέρτο

"κοιτάζοντας" ξανά και ξανά την ουράνια πολιτεία...

2006

Απόγνωση

Φωνές μέσα στο λευκό δωμάτιο 

ο ηλικιωμένος σκηνοθέτης προσπαθεί την ολοκλήρωση του έργου,

καρφωμένοι δαίμονες στα παράθυρα 

τα σώματά τους αφήνουν αμυδρά 

το φως να γλύψει το πάτωμα,

στην γωνία λιωμένα παπούτσια μπαλαρίνας.

Φωνές μέσα στο λευκό δωμάτιο 

μη μπορώντας να δεις έξω από το παράθυρο

ακουμπάς με μία κίνηση απομάκρυνσης της ύλης

τα σώματα των δαιμόνων,

γυμνά και παγωμένα,

γαλάζια σκούρα μάτια.

Φωνές μέσα στο λευκό δωμάτιο 

οι καλεσμένοι προσέρχονται αλλαλάζοντας,

χιλιάδες σώματα με υπέροχες μάσκες 

πάνω από τα θολά τους προσωπεία.

2006

Απόηχος

Περπατάς, έρπεσαι και χάνεσαι 

μέσα στον αβυσσαλέο διάδρομο της ψυχής σου,

πολλά σκαλοπάτια αμέτρητα, στρυφογυριστά και αιώνια 

ωσάν λευκά σημεία στην σκακιέρα των θνήσκοντων αγγέλων.

Περπατάς στους βράχους του κόσμου 

σκύβεις για να αποκόψεις κομμάτια σύμπαντος 

και τα πετάς στη θάλασσα...

Ακούς τον απόηχο...

Ακούς τον απόηχο από τα χθεσινά γεγονότα...

Ακούς τον απόηχο από τα κομμάτια σύμπαντος που βουτάνε στο νερό...

Ακούς τον απόηχο από το νανούρισμα ενός μωρού...

Περπατάς, έρπεσαι και χάνεσαι

πολλά σκαλοπάτια αμέτρητα, στρυφογυριστά και αιώνια...

2006

(Σκέψεις) #4

Βρισκόμαστε στα παρασκήνια της καθημερινότητας και όλοι συγχυζόμαστε για τον ποιό ρόλο θα παίξουμε, έχοντας αφήσει πίσω και απ' έξω τον ρόλο του εαυτού μας.

2006

*

Στο θέατρο της ζωής όλοι αλλάζουμε ρόλους, προσωπεία και χαρακτήρες. Μπορούμε να υποδυόμαστε όποιο ρόλο θέλουμε...όμως δεν ξέρω εάν μπορούμε να παίξουμε τον δικό μας ρόλο...ίσως το πιο δύσκολο είναι να "υποδύεσαι" τον εαυτό σου.

2006

Η Θάλασσα του Χρόνου

Θυμάμαι παλιά χειμωνιάτικα απογεύματα 

που βαδίζαμε πλάι στην θάλασσα 

που βάζαμε κοχύλια στο αυτί 

για να ακούσουμε τα μυστικά των χαμένων κουρσάρων.

Ανεβαίναμε στα βράχια 

κοιτούσαμε στο βάθος του ορίζοντα το ηλιοβασίλεμα 

και ακούγαμε τα τρελαμένα κύματά της.

Θυμάμαι παλιά φίλους στο σπίτι 

το δείπνο να ετοιμάζεται στην κουζίνα 

και το ημερολόγιο να αναγγέλει την γιορτή 

να γελούν, να πίνουν, να τραγουδάνε.

Θυμάμαι που πήγα να αποχαιρετήσω έναν από αυτούς 

όλοι οι φίλοι ήταν μαζεμένοι πάλι στην "αλάνα της μνήμης"

με λευκούς κρίνους στα χέρια...

2006

(Σκέψη) #3

Στις μέρες μας τα πάντα έχουν ακριβύνει τόσο πολύ που ακόμη και ο Διάβολος δεν κατάφερε να αγοράσει την ψυχή μου.

2005

(Άτιτλο) #4

Ξέρεις χαίρομαι που φύγανε...

Το τσίρκο της ευτυχίας παραμένει κλειστό εδώ και χρόνια...

Μόνο εμείς, οι παράφρονες θεατρίνοι απομείναμε, 

φτωχοί από παράδες και ψυχική ικανοποίηση...

Ξέρεις λυπάμαι πολύ, 

αλλά ο πλακούντας όπου μεγαλώνουν τα όνειρά τους

δεν μπορεί να τα θρέψει πιά...

2005

(Άτιτλο) #3

Ο υιός του θεού ανεγέρθη εις τον σταυρό...κυρίες και κύριοι η παράσταση αρχίζει!

Το φεγγάρι ρίχνει το φως του στην θάλασσα της οικουμένης αναδυόμενο πίσω από τα βουνά της μοναρχίας των λύκων...

Ανάμεσα στις παπαρούνες κάηκε το σώμα του αγοριού, το κορίτσι που ξεψύχισε μετά τον προκαθορισμένο βιασμό του ακολούθησαν και άλλα παιδιά...

Οι ιερείς συνέχισαν να καλαφατίζονται καθώς στα υγρά πόδια τους πέθαινε στην αγκαλιά της πρέζας η Βασίλισσα της Λεοφόρου...

Στην λησμονιά χαθήκαν οι αγγέλοι καθώς στα ακέφαλα πτώματα του κόσμου μας βγάζουμε το μίσος προς το πρόσωπο της μάνας...απόψε ο μητροκτόνος κρεμάστηκε...

2005

(Σκέψη) #2

Εάν θες να μάθεις μία τραγική ιστορία, ρώτα έναν έναν όλους αυτούς που περπατάνε στον δρόμο...σου υπόσχομαι ότι θα μάθεις παραπάνω από μία.

2005 

(Άτιτλο) #2

Η αρχή των πάντων είναι το τέλος...όλοι θυμούνται ένα καλό ή ένα κακό τέλος...

Ο δρόμος που ακολουθούμε, διαλέγουμε ένα μονοπάτι εύκολο ή δύσβατο, ευλογημένο ή καταραμένο με βάση τον προορισμό του...

Αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο τέλος... 

Στις ιστορίες συγκρατείς το τέλος...

Το πιο όμορφο τραγούδι από όλα τα πλάσματα πάνω στην γη το σιγοτραγουδά ο κύκνος 

πριν αφεθεί στην αγκαλιά του θανάτου.

Βουβός όλη του τη ζωή και στο τέλος του νήματός της τραγουδά για πρώτη και τελευταία φορά, την αρχή του τέλους.

(*Τέλος με την έννοια της ολοκλήρωσης, τελείωσης, εκπλήρωσης, έκβασης )

2005

(Άτιτλο) #1

Όλοι θα πεθάνουμε όπως γεννηθήκαμε γυμνοί,

χωρίς τις μάσκες του πλούτου και της δόξας...

Γιατί κανείς δεν μπόρεσε να σώσει την ματωμένη τίγρη,

εκτός από τον σκοτεινό περιπλανώμενο του βασιλείου της φθοράς...

2005

(Σκέψεις) #1

Για όλα τα πράγματα μπορούμε να κάνουμε κάτι...για αυτό και το χρυσόψαρο έζησε μία νύχτα παραπάνω, η προσπάθεια είναι ισότιμη με την νίκη...

2004

*

Βασικά οι μόνοι άνθρωποι που βλέπουν ξεκάθαρα τον κόσμο είναι οι τυφλοί, διότι τον βλέπουν εκ των έσω...

2004

Ζωές

Φιλοδοξώντας να φέρεις τον Ήλιο πίσω

νομίζοντας ότι η ζωή είναι ένα σενάριο 

όπου χρήζει πολλαπλών διορθώσεων

και οι σκηνές πρέπει να γυριστούν ξανά και ξανά

για να πετύχουν την τελειότητα...

Ακούς την ψιχάλα να πέφτει 

στα λασπωμένα νερά ενός αφιλόξενου δρόμου

σκέφτεσαι τι θα γινόταν  εάν ο χρόνος σταματούσε

εκεί όπου η σκέψη κάθε ανθρώπου 

βρισκόταν στην αναδημιουργία της πραγματικότητας...

2003