Ατέλειες Νοημοσύνης : September 2019

(Σκέψη) #18

Νομίζω πως η κλεψύδρα έχει αρχίσει να αδειάζει εδώ και καιρό...

Μόνο σκόνη από θρυμματισμένα οστά κάποιον χαμένων ημερών υπάρχει στο μυαλό μου...

2019

(Σκέψεις) #17

Φίλε μου, η μεγαλύτερη αυταπάτη είναι η ελπίδα,

πόρνη του μυαλού και εκδορέας της ψυχής.

2019

Τι ανόητος που είναι ο άνθρωπος να προσπαθεί να κατανοήσει τον χρόνο,

τι ανοησία να επιζητά την νίκη του χρόνου...που ούτε οι θεοί δεν νίκησαν,

νέοι διαδέχθηκαν τους παλαιούς στην φυγόπονη καρδιά των ανθρώπων.

2019

(Άτιτλο) #8

Ακούω ακόμη αυτό το ασθματικό σκυλί...

Ακόμη εδώ στον σταθμό περιμένω το τραίνο,

περιμένω το δικό μου δρομολόγιο,

όμως ο σταθμός εδώ και χρόνια είναι κλειστός.

Το πλήρωμα του χρόνου θα έρθει

αλλά δεν θα έχει το σχήμα του τραίνου,

πολλά από αυτά που περιμένουμε

μεταμφιέζονται σε τραίνα,

έτσι όμως είναι η ζωή των απλών ανθρώπων.

2019

Νο. 31

Είμαι το νούμερο 31

ερμαφρόδιτο

γόνος εκχυδαϊσμένου έρωτα.

Είμαι το νούμερο 31

τμήμα πλήθους μυωπικού

φερέφωνο ενός θεού

τσιγγάνου χωρατατζή.

Είμαι το νούμερο 31

σπορά Ερμή

σε εξέρχον κύτταρο

μέσ' απ' τις σάλπιγγες της Αφροδίτης.

Είμαι το νούμερο 31

ανδρείκελο

κατάχαμα κοιτάζοντας

τον γελοτοποιό θεό.

Είμαι το νούμερο 31

ανώνυμο

ενσυνείδητα άπατρις

και οικουμενικό.

* (Εμπνευσμένο από τα "Ανθρωπάκια" του Γιάννη Γαϊτη)

2018

(Σκέψη) #16

Δεν θέλω να γράφω πλέον...με κούρασε όλο αυτό...με κούρασε να σκαλίζω την ψυχή μου!

2018

Τρία Πρόσωπα

Έφτιαξα πρωινό

όπως κάθε μέρα

έστι θυμάμαι μου είχες πει

πως πρέπει.

Τοποθετώ ξανά και ξανά

όπως κάθε μέρα τους καθρέπτες

άντικρυ στο στρογγυλό τραπέζι.

Κάθομαι πάντα στην κορυφή

αυτού του νοητού τριγώνου

κάθομαι πάντα στην ίδια θέση

και όλα είναι εκεί όπου τους αρμόζει

για να αντικρίζω τα είδωλα.

Στον ένα καθρέπτη προσφέρω

ένα κολοβό λούτρινο κουτάβι

στον άλλο ένα μολύβι

με ένα λευκό χαρτί

και σε εμένα σκέτο καφέ

κρατώντας πάντα τα κλειδιά.

Το ίδιο πρωινό ετοιμάζω κάθε μέρα

δεν έχει λογική

αλλά η λογική πέθανε

στην αντικειμενικότητά της.

Τοποθετώ ξανά και ξανά

όπως κάθε μέρα τους καθρέπτες

το ένα είδωλο

είναι η παιδική ηλικία

με ένα λούτρινο κουτάβι

για να είναι πάντα πιστό

του ξήλωσα όμως την ουρά

δεν έχει σημασία

εάν νιώθει χαρά ή λύπη.

Το δεύτερο είδωλο

είναι η εφηβεία

με ένα χαρτί

για να καταγράφει τα όνειρά της

και με ένα μολύβι

για να μπορούν να σβηστούν

να αλλάξουν

όπως αλλάζουν οι καιροί.

Σε εμένα προσφέρω σκέτο καφέ

και πάντα κρατάω τα κλειδιά

αλλά δεν γνωρίζω πια πως χρησημεύουν

εάν ανοίγουν πόρτες

εάν τις κλειδώνουν

ή εάν τις ξεκλειδώνουν

δεν θυμάμαι πιά

σε ποιές πόρτες μπαίνουν

και εάν ανήκουν σε αυτό το σπίτι.

Σου ζητώ συγνώμη

αλλά πλέον δεν γνωρίζω δεν θυμάμαι

ούτε πόρτες

ούτε τα είδωλα στον καθρέπτη

το μόνο που θυμάμαι

είναι η ισότητα

στις αποστάσεις του κύκλου.

2016

Χρόνος

Κοιταξέ με πως παίζω

με το κεφάλι του χρόνου

ασώματο, αρχέγονο, μη χωρικό, μη γραμμικό και ασυνεχές

μα με κερδίζει πάντα

των κεκτημένων η φορά.

Κοιταξέ με πως παίζω

με το κεφάλι του χρόνου

θεότητα μίας μη αναστρέψιμης τάξης

κάθε φθινόπωρο

το καλοκαίρι χάνει τα νεογιλά του δειλινά.

Κοιταξέ με πως παίζω

με το κεφάλι του χρόνου

κίνηση ακαθόριστη

των γεγονότων και της ύπαρξης

ξεκλείδωτες πόρτες

μα πάντα θα κοιτάμε

πίσω από κλειστά παράθυρα.

2014

Ο Απόηχος του Παραδείσου

Και ο απόηχος του Παραδείσου μία σιωπή

κάποιες συριστικές κραυγές τραίνων

μετράω σκιές ανθρώπων

τις σέρνουν

τις σέρνουν μαζί με τις αποσκευές

μαζί με τις ψυχές τους

και δεν υπάρχει γραμμένο "ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ"

στο σώμα του δαρμένου.

Και ο απόηχος του Παραδείσου ένα αντίο

ένα άδειο βλέμμα αναμνήσεων

αυτές στο τέλος μένουν

κοιτάζω μάνες

που σέρνουν ξυπόλιτα παιδιά

πικρά τα στήθη

από ματωμένες γέννες.

Και ο απόηχος του Παραδείσου μία σιωπή...

Και ο απόηχος του Παραδείσου ένα αντίο...

Και ο απόηχος του Παραδείσου φανφάρες κολασμένων...

2014

Γυαλί

Θυμάμαι φορούσα παπούτσια

με ξύλινο πάτο

μα πλέον δεν θέλω να ακούω

τα βήματά μου.

Δεν λέω "καλημέρα" στον καθρέπτη

κάνω μονάχα χρήση ζυγαριάς

για να εκτιμήσω

το ηθικό βάρος της ψυχής μου.

Το μόνο που θα ήθελα από εσένα

είναι να μου πλέξεις

ένα φεγγάρι...

Έρχεται χειμώνας

και θα τρεμοσβήνουν τα κορμιά,

όχι με σάβανα

θέλω με φως να τα σκεπάσω!

2014

Θα έρθει μία εποχή που (το) εσύ (του ειμί)
θα είσαι εκεί και εγώ εδώ,
θα γλύφω τις σπασμένες αλυσίδες
χαρακωμένος ο λαιμός από την προσπάθεια
και τώρα να...μου λείπουν τα δεσμά μου.
(Είδες τι σου είναι ο άνθρωπος;)

Ξεπέζαψα από τα σύννεφά μου

λες να έχει έρθει ήδη η εποχή;

Αντιρρησίας εθεροβάμον, το μέσα σπαρταρά

φτύνοντας και θηλάζοντας πυγμένο αίμα,

κοινωνικό γίγνεσθαι υποκειμενικού θανάτου.

2014

(Σκέψεις) #15

Πιθανότατα στην κοινωνία δεν μετράει εάν αδίκησες μία δίκαιη πράξη αλλά εάν

δικαίωσες την αδικία προς ώφελός σου.

2013

Καταναλώνω άρα καταναλώνομαι...

2013

Τέχνη για την Τέχνη

Και τι είν' η τέχνη

για να της βάλεις τίτλο;

Άνθη λογής

στον Βαβυλώνιο κήπο;

Πορτραίτα βασιλέων

σε ρημαγμένα κράτη;

Ή η Ατλαντής που κείτεται

σε ξεχασμένα βάθη;

Και τι είν' η τέχνη

για να της βάλεις τίτλο;

Δήθεν αγίου εικόνισμα

σε ξεφτυσμένο τοίχο;

Ταφόπλακα που ουρλιάζει

σιωπόντας το όνομά της;

Ή ο βλογιοκομμένος δαίμονας

που κυνηγάς να αγιάσεις;

Και είν' η τέχνη

ο ψυχοβόρος άγγελος

εις της καρδιάς τα βάθη,

η τροφός που γαλουχεί

των θνητών τα πάθη...

Και είν' η τέχνη

μορφή μιάς άϋλης αξίας

πίσω από κάθε λέξη της

αστράφτον γαλαξίας...

2013

Οι Ιστορίες της Γιαγιάς

Πλησίασε παιδί μου

ζύγωσε το δείλι...

Οι Αλωάδες και οι Κένταυροι

δεν θα είναι εδώ μαζί μας,

ξεμάκρυναν και οι Σειληνοί...

Πλησίασε παιδί μου

ετούτο είναι παραμύθι αλλόκοτο.

Δεν θα ζυγίσει το δίκαιο

η κοινωνία ετούτη,

το ζύγι πεύτει στο άδικο

εάν δίκαιο το κάνεις να φανεί...

Πλησίασε παιδί μου

ζύγωσε το δείλι...

2013

Επίπτωση

Θέλω να πετάξω τα βρεφικά μου ρούχα,

θέλω να πετάξω από μέσα μου τον θεό

μαζί με τις τρύπιες κάλτσες

και τα λερωμένα εσώρουχα.

Θέλω να πετάξω την τελεόραση,

θέλω να πετάξω τα σκουπίδια,

να πετάξω εις το άπειρον!

Και μετέπειτα να επέλθει πτώση

με μόνη επίπτωση την συνείδησή μου

να φυγαδεύει ένα παράφωνο -εγώ-.

2013

Δαντέλα

Θέλω να βγω στο δρόμο ντυμένη,

γδυμένη από σκέψεις και πράξεις

που βαπτίστηκαν λάθη,

με λευκή δαντέλα θηλιά στο λαιμό,

με μαύρο πετσί λουστρίνι,

να καθρεπτίζει του ουρανού τα πιο μύχια πάθη.

Θέλω να βγω στο δρόμο ντυμένη,

με μία ομορφιά στον σβησμένο πρόσωπό μου,

γερά να κρατώ της προπόσεως το ποτήρι

για ένα πλήθος ψυχρό μυωπικό,

συνοδεύοντας με ιλαρούς ψαλμούς

το άτακτο φευγίο μου.

2013

Γριά

Πήγα προς τον καθρέπτη

για να ετοιμαστώ

έβαλα μάσκαρα με χρώμα

χαμόγελο κραυγής

και μαύρο μολύβι ματιών

μα τελείωσε

και από εδώ και πέρα

θα βάζω λευκό.

Ντύθηκα με το κόκκινο παντελόνι

έφυγα και πήγα

ψηλά-ψηλά

ως τον πυθμένα του ουρανού.

Άφησα πίσω μου

μία νεογέννητη γριά

με κάτασπρα πλέων μάτια

και μία μεθυσμένη πληγή

να ξαναβάφει κόκκινο το παντελόνι.

2012