(Άτιτλο) #7

Έκανα αυτό που σου είπα

κλείδωσα τις πόρτες 

και τους σκότωσα 

τους σκότωσα όλους 

όλους τους εφιάλτες

ναι...όλους...εκτός από

αυτή την φιγούρα στον καθρέπτη 

στέκεται...δες με κοιτάει... 

Δεν είμαι σήγουρη 

εάν σκότωσα 

όλους τους εφιάλτες...

2010

Μητέρα

Κλαίει

η ψυχή σταυρώνεται στον τοίχο 

κόκκινο βάφεται 

το πρόσωπό της 

πικρό από τα στήθη στάζει γάλα 

και την σιωπή στην αγκαλιά της σφίγγει

Μήπως μπορείς 

να χαϊδέψεις την πληγή μου 

με ξυράφια σκουριασμένα;

να κραυγάσεις στην σιγή μου

με τα μάτια δακρυσμένα;

Μητέρα;

Μήπως μπορείς 

το κορμί μου τρυφερά 

με λυγμούς να νανουρίσεις;

και την κούνια από το αίμα

στοργικά να καθαρίσεις;

Μητέρα;

Μήπως μπορείς 

με ένα φιλί ασύμμετρα 

τις σάρκες μου να σκίσεις;

και όλα τα ρόδα την αυγή 

με πόνο να ποτίσεις;

Μητέρα;

Μάτια που χάνονται

λευκά σεντόνια, σάβανα 

για να τυλίξουν την φθορά 

το νεογνό σκεπάζεται με σκόνη

και η Μόρα 

το κορμί του στα χέρια της κρατά.

2010

Πολύκμητον Ψυχόγραμμα

Τα βήματά μου ανεκλάλητα με προσπερνάνε

και οι μέρες μου στο χθές 

χωλαίνουν και γερνάνε 

καθώς η ψυχή μου ανέστια 

ντυμένη μες 'την λύπη

ποθούσε να κουρνιάσει

σε αυτό το άδειο σπίτι.

Η θέληση γδαρμένη 

εις 'το πάτωμα ουρλιάζει 

τις σκουριασμένες πρόκες του

θωπεύει και θηλάζει

ξεκολλά τα μάτια της

στους τοίχους τα καρφώνει

για να θωρεί έστι διαρκώς

τον χρόνο που θαμπώνει.

Έτσι αλλοιώνομαι 

από τον Νότο στον Βορά 

και άλλοτε ψαχουλεύω για θανάτου προσφορά

ο ανούσιος αγώνας μου 

κερδήθηκε σαφώς

προς μόνη ικανοποίηση του πατρός και της μητρός.

Σαν την βλάσγημη την μύγα

που σου κρώζει το κεφάλι

οι σκέψεις μου αλλόφρονες 

με πλησιάσαν πάλι 

και με 'κάναν να χορεύω

με κουρτίνες αγκαλιά 

μυημένη θεατρίνα 

απ' τον καπνό και τα ποτά.

Στον δρόμο φασαρία

αυτή η πόλη σκούζει 

και την πληγή που μ' άνοιξε 

με οινόπνευμα τη λούζει

το ταβάνι γελάει σάπιο 

απ' τον καιρό ωχρό

και μου λέει πως βαστάει 

στην καμπούρα του ουρανό.

Ίσως να γίνω ξενιστής

νεκρού σαρκός

που γευματίζει λύκος 

δεν είναι δα ανάκτορο 

ή Βαβυλώνας κήπος 

δεν είναι δα αρχοντικό 

ούτε έχει μνεία ιστορίας

διαμέρισμα Κυψέλης 

οδού Τροίας.

2009

Επανάσταση

Στην επανάσταση με νίκησε η κούκλα

δίπλα απ' το ανέκφραστο περβάζι 

μία πορσελάνινη σκιά με την καρό της φορεσιά

τον άσπρο τοίχο που κοιτάζει...

Και τα πουλιά χωρίς φτερά 

ξεχάσαν σιωπηλά πως να πετάνε

ξύπνα πρωί 

δίπλα απ' του ήλιου την αυγή

οι δήμιοι τα όνειρα κρεμάνε.

2008

Ψυχοθρυμματιστής

Είμαι το παιδί 

μέσα από τα βάθη της φλεγόμενης Γαίας

κομμάτια σάρκας σκόρπια έως το τέλος της ημέρας

καθώς η νύχτα πλαγιάζει τυφλή στο σκοτάδι 

και η ηχώ να ξεψυχά 

μέσα σε απύθμενο πηγάδι.

Είμαι το παιδί

από τους κήπους της Σελήνης 

μυαλό απροσάρμοστο, έργο παραφροσύνης 

ακούω τις κραυγές 

από τις νεράϊδες της σμαραγδένιας λίμνης 

στο αίμα τους θα πνήξω κάθε ψεγάδι μνήμης.

Είμαι το παιδί 

που γλύφει από τον σταυρό το αίμα

μία αχνή αλήθεια που κρύβει

κάθε ψέμα 

ένας διαβάτης που οδείρεται

στο περιβόλι της φθοράς

ο θάνατος που σάπισε τα ρούχα που φοράς.

2008

(Σκέψεις) #10

Η προαιώνια μητέρα των όντων, η ενέργεια. Η συνεχής δράση, ο αειφλέγον πόλεμος των αντιθέτων, το σύμπαν με τα άπειρα πρόσωπά του, το ξεδίπλωμα του χρόνου, η εξέλιξη !

2008

*

Θεός (ως αποτέλεσμα) = ανθρώπων δέος = φόβος του άγνωστου -εγώ -.

2008

* 

Το μόνο μέσο που μπορεί να καταστρέψει τον άνθρωπο είναι τό ίδιο του το μυαλό.

Είναι ένας οργανισμός συνδεδεμένος με μηχάνημα αυτοκαταστροφής.

2008 

*

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της ελευθερίας είναι να ζεί κανείς -ως βούλεται- όντας ελεύθερος άνθρωπος και του δούλου / σκλάβου το -ζην μη ως βούλεται-...τότε είμαστε όλοι δούλοι της ίδιας μας της ύπαρξης, είμαστε σκλάβοι στα δεσμά μας...

2008

*

Οι σπόροι της λογικής μου βλασταίνουν στο χωράφι της παράνοιας.

2008

*

Η σιωπή της νύχτας είναι ο πιο εγκοφατικός ήχος, το Έρεβος, σου τρυπάει την ψυχή η τόση μοναξιά.

2008

(Άτιτλο) #6

Και το ροδόαιμα

της θεοσοφίας

έρρεε

από την κράνα 

του ουρανού

ως προς μία μέθεξη

πανσπερμίας σκέψεων 

κάποιου φιλήδον

νου.

2008 

Τα Σπλάχνα της Εσπέρας

Και οι γραμμές των οριζόντων

της ζωής μου μαύρες,

με λίγο λευχείμον χιόνι

και η ψυχή μου θνήσκουσα 

που ο Χάροντας βιάζοντας ματώνει.

Και τα ατροφικά κορμιά παιδιών,

 γελάνε,

γενιές κάποιου χαώδους τέλους

και ακέφαλοι άγγελοι ισχνοί,

ολοφυρόμενοι πορεύτηκαν

σε κήπους ξένους.

Και η *δυσμή του Ίκαρου

οδήγησε το των ανθρώπων πέταγμα

στον πανδαμάτωρ Άδη 

και ο Ήλιος εντροπιάστηκε 

και εκρύφτει 

στο παυσίλυπο σκοτάδι.

Και η Γαία 

επλάγιασε γυμνή,

για τους λυκόμορφους δαίμονες βρώση,

και οι ατέρμονες κραυγές

συνθλήφθηκαν στου ουρανού

την πτώση.

Και οι μυκηθμοί του Χάροντα

όλο λιβάνι άχνα,

τους θεούς θανάτωσαν 

στις θάλασσας τα σπλάχνα 

και το μαραμένο αύριο 

κάποιου χθές ψέμα 

καθώς το κορμί μου 

χάραζαν ρυάκια 

από αίμα.

- λευχείμων = ντυμένος στα λευκά

- ολοφυρόμενος = κλαίει με λυγμούς 

- δυσμή = τέλος / θάνατος (*δυσμαί = η δύση, συνήθως μόνο πληθυντικός)

- ατέρμονες = αιώνιες

- μυκηθμός = μουγκριτό 

2008 

Όναρ

Μα σαν το γήρας παρέδωσε

το μαραμένο μας κορμί

στην Ηώ της κοπώσεως 

ο νους ωρύετο για το όναρ

του πανταχού πράγματος ανορθώσεως

κι αν σαν παιδιά μας κλέιδωσαν

πίσω από το αστρόλαμπρο λιβάδι

οι διαμελισμένες μας ψυχές

χλευάζουνε τον Άδη.

2008

(Σκέψεις) #9

Χαιρετώ τους ανθρώπους της ανελεύθερης ελευθερίας τους...

2008

*

Η τέχνη είναι η μόνη ευκαιρία της ψυχής να απεικονιστεί στην ύλη.

2008

*

Ανάμνηση είναι το καταφύγιο κάθε νεκρής πραγματικότητας...

2008

*

Κάθε σπίτι είναι μία ξεχωριστή, αυτόνομη μικροκοινωνία,

όπου στα σωθηκά της μπορεί να διαδραματίζονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

   2008 

*

Η ανθρωπότητα είναι μορφές νεκρόλαγνες προς το μυαλό και την ελευθερία.

2008

Οι Απόκληροι του Ήλιου

Ποτέ δεν θα μαζέψουμε ξανά 

δακρύλουστα άνθη 

από τα λιβάδια της σιωπής 

μα θα ξεριζώσουμε πάνινες κούκλες

από την κράνα της Γαίας

για να στολίσουμε 

το κοιμητήριο της αθωότητας.

Ο Ήλιος καψάλισε όλα τα όρνεα 

που έπλεαν στα σωθικά του 

και έλιωσε τον ουρανό 

οι αστερισμοί κατρακύλισαν στο Χάος

και ο γαλαξίας ξηλωμένος 

βυθύστηκε στη θάλασσα.

Το γήρας του ψαριού

κολυμπά κυκλικά 

μέσα στη γυάλα

χαζεύοντας τις στάχτες 

του κορμιού μιάς πεταλούδας 

που θυσιάστηκε στο τεχνητό φως.

Στην μπαλωμένη λησμονιά ενός παιδιού

ουρλιάζουν κάποια κουρδιστά παιχνίδια

και το παιδί αμνήμον τώρα

στην αγκαλιά μίας καρέκλας χωρίς άκρα 

ανήμπορης να αγγίξει 

τους ασθματικούς τοίχους 

ολισθαίνει προς τις σκιές 

ενός πεπερασμένου χρόνου.

2007

(Σκέψεις) #8

Τι είναι πιο σημαντικό...το έργο, ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί, οι θεατές ή η εντύπωση; 

2007 

*

Δεν μου αρέσει να τοποθετώ ετοιμοθάνατα πλάσματα σε βάζα...

2007

*

Οι θεοί υπάρχουν διότι εμείς τους πλάσαμε...χρωστάνε τη δημιουργία τους σε εμάς,

κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του ανθρώπου.

2007

*

Φθορά...το πιο άφθαρτο πρόσωπο του χρόνου.

2007

(Άτιτλο) #5

Τα γαιογέννητα παιδιά αειφλέγοντα 

άγγιξαν τον ουρανό

καίγοντας τα προσωπεία των αγίων

και το σώμα της θάλασσας 

γύρισε σε κόκκινο.

Μέρες τώρα έχω να δω το ηλιοβασίλεμα

που ενοποιήθηκαν σε χρόνια 

να αντικρίσω τον ορίζοντα 

την ώρα εκείνη 

όπου τα άσπιλα κορμιά των Μουσών

χορεύουν σείοντας

τα ουρανόμορφα αμφιθέατρα του Ήλιου

2007

Το Παιδί του Τελευταίου Γαλάζιου Ουρανού

Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού

μία στατική σκιά

δίπλα από τα βήματα των ροζιασμένων τοίχων 

μία ηλιαχτίδα που ξυπνά

σε ακρογιαλιές καταραμένων στίχων. 

Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού

προσφέρει δοχεία στους θεούς 

για τα θρυμματισμένα δάκρυά τους 

χαρίζει δρεπάνια στους αγρούς 

για να θερίσουν τα κορμιά τους. 

Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού 

ξεκρεμά τα ουράνια σώματα

και τα πετά στους δρόμους 

μπάλες για τα ξυπόλυτα παιδιά 

της δυστυχίας κλώνους.

Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού

φεύγει μακρυά 

με τα πλοιάρια της *οδόδεικτης αυγής 

για τις ατέρμονες κοιλάδες

της πιο στερνής σου προσευχής. 

* Οδοδείκτης (μόνο αρσενικό, σήμα δρόμου που δείχνει τις κατευθύνσεις) 

Μετέτρεψα άτυπα το γένος σε θηλυκό και με μεταφορά του τονισμού μόνο για τη ποιητική χρήση του στο παρόν ποίημα.

2007