Κάθε μέρα ακυρώνω και προγραμματίζω, ξανά ακυρώνω και ξανά προγραμματίζω
δεν μπορώ να ξέρω το τώρα ή το μετά μου.
Γιατί δώσαμε το ξύλινο στρογγυλό τραπέζι;
Γιατί δώσαμε το ξύλινο στρογγυλό τραπέζι;
Το σκέφτομαι συχνά, ήταν μεγάλο και στρογγυλό
όπου και να καθόμουν ισαπείχα πάντα το ίδιο με το κέντρο.
Έχει σημασία το κέντρο, σ' ένα κύκλο ξέρω που είναι,
να υπολογήσω τα βήματά μου, το πως να τα βρω...
Σε μία εποχή όπου όλοι χαράζουν έναν ίσιο δρόμο, μία ευθεία στο άπειρο και στο τίποτα,
εκεί δεν υπάρχει κέντρο, μεταβάλλεται χάνομαι.
Κάποιες μέρες φέρνω βόλτες στην Δροσοπούλου, πηγαίνω μέχρι την Ιθάκης και ξανά πίσω.
Ο πηγαιμός αυτός δεν είναι μακρύς και η διαδρομή δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία,
το ίδιο μοτίβο παντού.
Δεν συνάντησα Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες ούτε τον Ποσειδώνα,
μονάχα μετανάστες με αυτοσχέδιες καρότσες που πουλούσαν πεινασμένα όνειρα
μήπως και βγάλουν μεροκάματο και αγοράσουν την ύπαρξή τους.
Συνάντησα όμως τον εθνικισμό να μοιράζει ξενοφοβία
για αυτούς, για εκείνους, για εσένα, για εμένα και φοβήθηκα.
για αυτούς, για εκείνους, για εσένα, για εμένα και φοβήθηκα.
Ψάχνω την δική μου Ιθάκη μα έχει τόσες πολλές και χάνομαι.
Ψάχνω πάντα κάτι μα δεν ξέρω τι, πάντα ψάχνω, ψάχνω συρτάρια για αναμνήσεις,
ψάχνω στο νού μου και σε εφημερίδες για το αύριο.
Δεν ξέρω εάν βρήκα και εάν βρω το αντικείμενο της αναζήτησής μου,
γιατί και να το βρήκα το βάζω στην άκρη γιατί δεν γνώριζα ότι το έψαχνα
και συνεχίζω να ψάχνω με την ίδια μανία και πάλι.
Και εσύ πατέρα με ρωτάς πάντα εάν τώρα είμαι καλά ή έστω καλύτερα,
και εγώ σου λέω πάντα ΝΑΙ...εσύ δεν το πιστεύεις...
"Θα μιλήσουμε αύριο" μου λες και μετά "γειά σου κορίτσι μου"...
Και έτσι κάθε μέρα λέω ΝΑΙ, συνήθησα και το λέω παντού πλέων
ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΟΧΙ!
2012