Θα γερνάω παραμένοντας εδώ ή εκεί
πάντα το ίδιο παιδί
με ένα ξύλινο αλογάκι
και γκρίζα μαλλιά
με σάρκα θαμπή.
Διαπληκτιζόμενη με αϋπνίες και ψυχοσωματικά
σκεπάζοντας τους καθρέπτες του χθές
ώστε εσύ να μην φταίς
ούτε αυτοί ούτε κανείς
και να προχωράμε
όπως λένε
πάντα μπροστά.
Το παιδί θα σεργιανίζει
με την εξώπορτα καλά κλειδωμένη
για να βρεί
ένα χαμένο αδέσποτο - εγώ -
και με στοργή να του ψελλίσει
"αύριο μία νέα μέρα ξημερώνει".
Και αυτό το όνειρο
το τότες νεογνό
ακόμη κρατώ στην αγκαλιά
θηλάζοντάς το υπομονή
από της ψυχής μου το μεδούλι
τη σκόνη φοβάται και βογκά
και κάθε νέα χαραυγή
απ' τις πληγές του σκούζει.
Θα γερνάω παραμένοντας εδώ ή εκεί
πάντα το ίδιο παιδί
με ένα ξύλινο αλογάκι
και γκρίζα μαλλιά
με σάρκα θαμπή.
2012