Κλαίει
η ψυχή σταυρώνεται στον τοίχο
κόκκινο βάφεται
το πρόσωπό της
πικρό από τα στήθη στάζει γάλα
και την σιωπή στην αγκαλιά της σφίγγει
Μήπως μπορείς
να χαϊδέψεις την πληγή μου
με ξυράφια σκουριασμένα;
να κραυγάσεις στην σιγή μου
με τα μάτια δακρυσμένα;
Μητέρα;
Μήπως μπορείς
το κορμί μου τρυφερά
με λυγμούς να νανουρίσεις;
και την κούνια από το αίμα
στοργικά να καθαρίσεις;
Μητέρα;
Μήπως μπορείς
με ένα φιλί ασύμμετρα
τις σάρκες μου να σκίσεις;
και όλα τα ρόδα την αυγή
με πόνο να ποτίσεις;
Μητέρα;
Μάτια που χάνονται
λευκά σεντόνια, σάβανα
για να τυλίξουν την φθορά
το νεογνό σκεπάζεται με σκόνη
και η Μόρα
το κορμί του στα χέρια της κρατά.
2010