Βλέπεις τους διαδρόμους αχνοφώτιστους
τους ασθενείς μέσα στα λευκά,
η λογική ολισθαίνει προς το παράλογο
η ευφυϊα κατεβαίνει τα σκαλιά της τρέλας.
Βλέπεις τους τοίχους να χαμογελούν
βλέπεις το πάτωμα να ξετυλίγεται
γλώσσα χιλιομέτρων να σε τυλίγει.
Τα μεσάνυχτα πάνω στο ξύλινο κομοδίνο
περιμένει μέσα στο ποτήρι
η αντίληψη μιάς σχετικής πραγματικότητας.
Οι σκιές αναγεννούνται και ξαναχάνονται
στο φως των διαδρόμων,
θα γονατήσεις για να ενώσεις το αυτί σου με το πάτωμα
οι δονήσεις θα μεταφέρουν τα βογκητά μέσω των σαπισμένων ξύλων.
Θα ακούσεις τις κραυγές ενός μουντού πόνου
ασυνάρτητες μελωδίες
κλάματα, λυγμούς
Θα ακούσεις τη σιωπή...θα σηκωθείς,
θα περπατήσεις, θα πλησιάσεις τον διακόπτη,
θα κλείσεις το φως.
Θα δεις τις σκιές από τον κάτω όροφο
να εισβάλλουν ακάλεστες
στο μυαλό σου
θα αποκοιμηθείς.
2006