Το δειλινό άνοιξε την πόρτα του ουρανού
και κατέβηκε να σεργιανίσει
σιωπηλά στους δρόμους της πόλης.
Η αύρα του διαπέρασε τους μίσχους των λουλουδιών
και τα αποκοίμησε.
Οι δείκτες του ρολογιού πήραν κίνηση
και μετέφεραν τη ζωή μας
πλησιέστερα του θανάτου.
Στρέψαμε τα μάτια προς τον ουρανό,
έναν ουρανό που έχει αντικρίσει
μυριάδες πρόσωπα.
Οι Σάτυροι των σκέψεων
μοίρωναν το φεγγάρι.
Το μεταφέραμε ματωμένο
στην πυρά των παλαιών θεών,
θυσία,
για να ξαναβρούμε τον δρόμο
προς την χαμένη πατρίδα της νόησης...
Το φεγγάρι έπεσε
φλεγόμενο στους δρόμους,
όμως δεν θυμάμαι τα καραβάνια των θεών
να μας γύρισαν στην χαμένη γενέτηρά μας.
2006