Κάθεται, κοίτα, στο ξύλινο παγκάκι
με τις σκουριασμένες πρόκες
έχοντας στρέψει το κεφάλι προς τα πάνω.
Δεν ψάχνει για δέηση ή λύτρωση
απλώς βλέπει την ουράνια πολιτεία...
ξεφτυσμένη, κομμάτια αποκόβονται
από τα μετέωρα θεμέλιά της
και πέφτουν στα λιμνάζοντα νερά του κόσμου μας...
Γιγάντιες σταγόνες θρυμματίζονται
και γίνονται βροχή για τις κοιλάδες της θλήψης.
Κοίτα,
προσπαθεί να ξεριζώσει τους σπόρους της ματαιοδοξίας
κοιτάζοντας την ουράνια πολιτεία.
Τα λιωμένα ρολόγια
έχουν ξεχάσει να μετρούν τον χρόνο...
Βλέπει στην ουράνια πολιτεία
τους γκρίζους αγγέλους
που περιμένουν την πτώση τους
στις γειτονιές των ανθρώπων,
ακούγοντας το τελευταίο ουράνιο κονσέρτο.
Τα μαύρα του γυαλιά φοράει
και το ξεθωριασμένο ακορντεόν αγκαλιάζοντας
παίζει το δικό του κονσέρτο
"κοιτάζοντας" ξανά και ξανά την ουράνια πολιτεία...
2006