Άνοιξα τις αισθήσεις μου
σ' ένα άγνωστο ξημέρωμα
έγινε η άρση του Ήλιου
υποβοηθούμενη από τα σχοινιά της αιωνιότητας
και η παγερή ανάσα του Σύμπαντος αναφλέχθη.
Είχα προσέλθει ως σαν θεατής
για την θερινή παράσταση του υποσυνείδητου
σ΄ ένα σύγχρονο θέατρο αρχαίας προοπτικής
υπό το φέγγος ενός χρυσαφένιου δειλινού.
Άνοιξαν τους προβολείς
υπό το πρότυπο των πυρσών της Εκάτης
και στην κόγχη της σκηνής βρισκόταν αυτός
καρφωμένος σε αλαβάστρινο σταυρό.
Έτρεξαν όλοι να γλύψουν
αίμα από την αγιασμένη πέτσα
πιστοί, δούλοι, λαός...
Ζωγράφισα στο πρόσωπό μου
ένα ψεύτικο χαμόγελο
ως ανταπόδοση προς την περαστική έκφραση
ενός ψυχικά κουρελιασμένου χορού.
Όλοι είμαστε ελαττωματικά κομμάτια
της μεγάλης έκρηξης
η ζωή ολόσωμη
μία εμπειρία διαμελισμένη.
Δύο είναι οι σημαντικές στιγμές
ανύπαρκτες όμως στην μνήμη
η γέννηση και ο θάνατος
ενός εύθραυστου -εγώ-.
2007